Padel, werk en gezin: het drukke dagelijkse leven van Duchêne / Tonda

Afgelopen februari, Padel Mag sprak met Alexise Duchêne en Charlyne Tonda. Geslaagd in twee jaar vanaf de 100^e plaats in de top 14 van de Franse ranglijst, besprak het paar vervolgens hun geschiedenis met padel, hun vooruitgangsgebieden en hun toekomst. Waar is ze momenteel, terwijl Charlyne op nummer 10 staat^e plaats op de nationale ranglijst en Alexise staat vlak achter haar op 12-jarige leeftijd^e rang? We wilden meer weten over deze twee spelers met een aanstekelijke frisheid, die erin slagen hoge eisen, professionele en persoonlijke levens te combineren.

Wat is uw beoordeling van het seizoen?

Alexise: Het beantwoorden van deze vraag is ingewikkeld omdat ik nooit het gevoel heb dat ons seizoen ten einde is (lacht)! Sterker nog, we spelen het hele jaar door toernooien, met constante deadlines. Afgezien van de zomer, wanneer we een pauze nemen met Charlyne, zijn we altijd onderweg... Als gevolg daarvan maken we zelden de balans op, behalve als we aanzienlijke nederlagen hebben. Op deze momenten gaan we zitten, zoeken we naar wat niet werkte en proberen we te zien wat we kunnen doen om het te verbeteren.

Charlyne: Dit jaar behaalden we nog steeds goede resultaten. Op de P1500 in Bordeaux versloegen we Mélissa Martin en Amélie Detriviere in de kwartfinales. Vorig jaar versloegen we in een P2000 Fiona Ligi en haar Spaanse partner… We weten dat we goed gerangschikte paren pijn kunnen doen, ook al zijn op nationaal niveau de meisjes boven ons erg sterk. Als we weten dat we zonder coach, zonder fysieke coach en zonder mentale trainer spelen, zeg ik tegen mezelf dat het allemaal niet zo erg is.

Alexise: Je hebt dit jaar ook een P1000 gewonnen, Charlyne…

Charlyne: Precies, bij Jennifer Denecheau: ontrouw… Eerder had ik Alexise om toestemming gevraagd.

Alexise: Toestemming verleend! (lacht)

Is samenwerken met een vaste trainer een van jouw doelen?

Alexise: We werkten al een tijdje samen met Aurélien Rambaud, bij Forest-Hill in Marnes-la-Coquette. Maar dit had een prijs en het was niet altijd gemakkelijk. Het hebben van een coach zou nog steeds ideaal zijn. Sinds september worden wij geholpen door Hugo Jean. Hij kwam het weekend van 19/20 oktober naar de P2000 van Casa Padel, waar we verliezen in 1/8^e in de finale tegen Camille Sireix en Justine Pysson (6/3 5/7 6/1).

Charlyne: Als we een vaste coach hebben, kunnen we beter zien wat er in ons beiden verbeterd kan worden. Dit zou ons ook in staat stellen om als team vooruit te komen, door ons te laten werken aan spelsequenties, schoten...

Hoe is uw game-identiteit geëvolueerd, vooral de afgelopen maanden?

Alexise: Ik verbeterde in de verdediging... maar ik begon van ver (lacht)! Het moet gezegd worden dat ik, afkomstig uit het tennis, ankers heb. Het kost noodzakelijkerwijs tijd om ze te laten evolueren.

Charlyne: Wat mij betreft ben ik wat agressiever op het veld. Met Alexise hebben we lange tijd een vrij klassieke strategie gehanteerd: als linkse speler die ze is, was het aan haar om het punt af te maken. Wat mij betreft, ik probeerde zo regelmatig mogelijk te zijn. We proberen al een tijdje onze zwakke punten te verbeteren: Alexise in de verdediging en ik in de aanval…

Alexise: Het verlicht mij echt! Charlyne kan bepaalde punten afmaken, terwijl ik het spel iets meer vertraag. Niet alle punten zijn noodzakelijkerwijs goed om te voltooien!

Charlyne: Tegen bepaalde paren hadden we het zelfs moeilijk. Nu laten we de ballen passeren, passen we de zones aan. Ook strategisch zijn we geëvolueerd, bijvoorbeeld door dieper te spelen, op te volgen kleine meisjes… Dit is ook waar we samen met Hugo Jean aan werken. Het feit dat hij naast ons op de bank zit, stelt ons in staat verder te gaan dan de aanmoediging die we ontvangen. Op ons niveau hebben de meiden allemaal een coach die hen kan vertellen wat er aan de hand is. We hebben dit nog nooit gehad en ik denk dat het dingen voor ons zou kunnen ontsluiten. Hugo heeft een neutrale houding, is erg behulpzaam en voorkomt onnodige stress!

Hoe combineer je het sportleven, het beroepsleven en het gezinsleven?

Alexise: Dit kan alleen met veel organisatie. Allereerst moet je weten dat Charlyne en ik allebei een baan hebben: we werken dus vijf dagen per week. Van mijn kant heb ik een partner met kinderen, die we om de week verwelkomen. Dan zijn er toernooien, trainingen, deadlines… We streven ernaar om gemiddeld één toernooi per maand te spelen, soms iets meer.

Charlyne: Het is waar dat het beheren van complexe planningen niet eenvoudig is. Naast training, professionele verplichtingen, onze gezinnen, onze echtgenoten, proberen we te werken en vooruitgang te boeken. We doen nogal wat spellen in de vorm van gratis spelen, en soms een paar minicursussen als we erin slagen ze erin te persen. Dit kan veel doen: het is niet ongebruikelijk dat het weekend aanbreekt en je je uitgeput voelt... Dan moet je naar een toernooi!

Alexise: Het is waar dat ik me soms moe voel. Om de week is het leven thuis behoorlijk druk, met de kinderen van mijn partner thuis. School, huiswerk, etentjes op vaste tijden... om nog maar te zwijgen van een paar avondtrainingen, en laat naar bed gaan. Sterker nog, we werken tot 19 uur, en dan kunnen we padel spelen, als we de kinderen niet hebben!

Wat zijn je doelen?

Alexise: Het spel en het plezier….

Charlyne: Verbeter voortdurend! We hebben nog veel te leren. Ik hou van het idee dat ik vooruitgang boek op mezelf. Ik heb liever een doel qua spelniveau. De rangschikking is geen doel, ook al is het een 10^e momenteel zeer bevredigend.

Alexise: Ik ben het ermee eens. Met Charlyne hebben we echt een geweldige tijd samen. Ik had het geluk dat ik afgelopen mei werd gevraagd om deel te nemen aan de training van het Franse team: het was geweldig, maar ik voelde me schuldig omdat ik alleen ging, zonder Charlyne. Zij was degene die mij aanmoedigde, mij steunde. Het Franse team, de trui, het is iets geks... Hebben we daarna de capaciteiten? De meisjes voor ons zijn erg sterk, waarbij de eerste vier onaantastbaar zijn. Daarom leven wij voor de passie van het spel. Samen zijn met Charlyne is geweldig. We werken elke dag, we hebben plezier in het spelen en we willen trots zijn op onszelf na het spelen.

Charlyne: Het is waar dat wanneer we het veld betreden, we alles geven uit respect en vriendschap voor anderen. We zijn concurrenten, we geven niet op, maar onze medeplichtigheid heeft een zeer positieve impact op de resultaten van het team, met zeer hoge normen.

Alexise: Onze vriendschapsband stelt ons ook in staat dingen in perspectief te plaatsen. Ik herinner me een wedstrijd voor 3^e plaats, dit jaar op de P1500 in Toulon. We staan 6/2 2/1 achter en mijn spelniveau is catastrofaal. Ik zei toen tegen Charlyne: “Weet je, er zijn nog 10 minuten te spelen: het gaat lang duren! » Daar barst ze in lachen uit en zegt alleen maar dat ik de bal in het veld moet leggen. Deze wedstrijd hebben we uiteindelijk gewonnen! Dit resultaat is het resultaat van een glimlach, van een reactie waardoor ik de zaken in perspectief kon plaatsen, het heeft duidelijk de druk van mij weggenomen. Weet je, voor ons blijft sport iets leuks. We hebben een vol professioneel leven, en daar ligt de druk. Daarna hebben we nog het weekend en de toernooien: daar is het ontspanning en plezier! En het is des te beter als we op deze manier uitstekende resultaten weten te behalen.

Heeft u een aantal berichten die u wilt doorgeven?

Alexise: Ik wil Steve, mijn metgezel, nogmaals bedanken. Hij is net als ik gepassioneerd door padel en het is dankzij hem dat ik me kan uitleven in mijn passie. Ik moet ook mijn sponsor Wilson bedanken, omdat het een waardevolle hulp is voor een speler als ik.

Charlyne: Van mijn kant wil ik mijn vrienden bedanken, de hele kleine groep dierbaren die ons het hele jaar door volgen: Mélanie, Laura, Steeve… en natuurlijk Mathilde. Bij toernooien zijn we niet alleen met Alexise, en als we winnen, zullen we degenen die ons steunen snel omhelzen. Ik vind het een prachtig beeld: deze momenten delen met de mensen van wie je houdt is gewoon geweldig.

Frédéric Theule

Geen dag zonder rij... pista de padel! Sinds enkele jaren besluit Frédéric zich te wijden aan zijn levenslange passie: het gele balletje en zijn genadeloze wereld. Verslaafde, zei je verslaafde?